သိုးတစ္ေကာင္ရဲ႕ဒ႑ာရီ အိပ္စက္ျခင္းခရီးရွည္၏အစ Friday, March 31, 2006
လြိဳင္ေကာ္
အမွတ္မထင္ပါဘဲ ကံ့ေကာ္၀တ္ဆံေတြက ၀ါခဲ့ၾကတယ္
ေနကြယ္တိုင္း ၫႈိးေရာ္ေပးရတဲ့အထဲမွာ ငါ့လိပ္ျပာေတြ မပါဘူး။
ထူးခတ္ခံထားရတဲ့ ငါ့ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္းကို
ငံု႔ၾကည့္သံေ၀ဂရ ေနာင္တဆိုတာေတာ့ မရိွခဲ့ဘူး။
ဆိတ္ဖလူးပြင့္ေတြေၾကြတဲ့နံနက္ခင္းမွာ
မပြင့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရနံ႔ေတြကိုျပန္ေကာက္
ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာပဲ ကိုယ္ျပန္လမ္းေလ်ွာက္ခဲ့တယ္။
ငါ့လက္နဲ႔ မေဆာက္ခဲ့တဲ့ေတာင္တန္းကို
ငါ... မျဖန္သန္းခ်င္တာ ဆန္းသလား ။
(ခဲြခြာခဲ့ရတဲ့ေန႔ကစလို႔)
ခ်စ္ေသာတစျပင္ေလးမွာ ကဗ်ည္းျပာရီေတြလြင့္ေ၀ ။
ဘာတတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ
ဟိုးမွာ... အေမွာင္ျဖဴျဖဴေတြက ျမဴးလြင့္ေနတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့...
ရထားက ဘူတာ႐ုံကိုထားၿပီး ထြက္ခြာသြားရရဲ႕
ဥၾသသံရယ္၊ ဖိနပ္ကေလးတစ္ဖက္ရယ္... စကားပြင့္ေလးေတြရယ္
မိုးရြာၿပီးက်န္ခဲ့တယ္... ။
မေနာ္ဟရီ
အာ႐ုံေတြကေ၀၀ါးလို႔
ေမ်ွာ္လင့္ျခင္းေတြကေအးစက္
ခပ္သြက္သြက္သြားေနတဲ့ေန႔ရက္မ်ား
တားဆီးရပ္တန္႔ထားခ်င္သလိုလို
ျမန္ျမန္ပဲကုန္ဆုံးေစခ်င္သလိုလို... နဲ႔
ဘ၀တစ္ခုရဲ႕အဆုံး
ဘယ္လုိနိဂုံးခ်ဳပ္ခဲ့ရမလဲ.... ။
ခ်စ္ခင္ျခင္း၊ တြယ္တာျခင္း၊ သံေယာဇဥ္
သည္ေျမျပင္ထက္က်န္ရစ္
ေမ့ပစ္လိုက္ၾကမွာလည္း စိုးသလို
ေမ့လို႔မရၾကမွာလည္း စိုးသလို... နဲ႔
ရထားတစ္စင္းရဲ႕ခရီးလမ္းဆုံးၿမိဳ႕
တိတ္ဆိတ္လို႔၊ ၿငိမ္သက္လို႔၊ ေအးစက္လို႔
အိပ္မက္တခ်ဳိ႕ထဲကလို... ။
ကၽြန္မသြားေတာ့မယ္
ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တာလား
ႏႈတ္ဆက္လုိက္ရတာလား
ႏႈတ္ဆက္ခ်င္လို႔မ်ားလား....
ဟင့္အင္း... တစ္ခုမွမဟုတ္ဘူး...
ကံတရားေရ...
စည္း၀ိုင္းထဲမွာသာဆို...
ခင္ဗ်ားကို... အလဲထိုးခဲ့တယ္... ။
ကမၻာမွာ
ဘယ္သူမွပုံေဖာ္လို႔မရေသးတဲ့
ထာ၀ရရွင္သန္ျခင္း
ကၽြန္မခ်ဥ္ျခင္းျဖစ္မိသလား... (သံသယ)
ဒါေပမယ့္... ခုေတာ့...
အေရာင္ျပယ္စၿပဳေနတဲ့
မၿပီးေသးတဲ့ပန္းခ်ီကား
ကၽြန္မ လက္စသပ္သြားရဦးမယ္ ... ။
ရင့္မႈိင္းမႈိင္းေဆးေရာင္ေတြရဲ႕အဆုံး
ေရာ့ရဲသြားတဲ့စုတ္ခ်က္
ၿငိမ္သက္သြားတဲ့မွတ္တုိင္
အရြယ္မတိုင္ခင္ေၾကြလြင့္
ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕ဒ႑ာရီ
အိုင္ထြန္းစီးဆင္းလာတဲ့ မ်က္ရည္စက္
လမ္းတစ္၀က္မွာပဲရပ္တံ့
ပ်ံ႕လြင့္လာတဲ့႐ႈိက္သံမ်ား
ကၽြန္မ၀ိညာဥ္အားႏွိပ္စက္
ေအးစက္တုန္ရီ
မပီျပင္တဲ့ခရီးဆုံးၿမိဳ႕တံခါး
တအားဆဲြပိတ္...
ကၽြန္မ... မ်က္စိမွိတ္လိုက္ရၿပီေလ။ ။
မေနာ္ဟရီ
Manor Hary
posted by NLS at 6:26 AM 0 comments links to this po
သိုးတစ္ေကာင္ရဲ႕ဒ႑ာရီ
တကယ္တမ္းက်ေတာ့
ငါ့လက္က ဖိတ္က်သြားတဲ့သစၥာတရား
သိပ္မမ်ားပါဘူး ခ်စ္သူ
လူမည္႐ုံေလးပါ။
ေတြ႕လား...
ေမတၱာတရား... ေရွ႕ထားဟန္ျပရင္ပဲ
လူရာမ၀င္ေတာ့သလို
မ်က္ႏွာညိဳျပေနလုိက္ၾကတာ...
ၾကာလာေတာ့လည္း...
သိုးမည္းေတြထဲ ျဖဴေနသူ
အလယ္လူအျပစ္ျဖစ္မွာစိုးလို႔
မိုးခါးေရတစ္ခြက္
ခပ္သြက္သြက္ေမာ့ေသာက္လုိက္တယ္။
ၾကမ္းတမ္းစြာစီး၀င္သြား
ႏွလုံးသားတစ္ေလ်ွာက္
ေဖာက္ျပန္မႈတုိ႔႐ုန္းထ
ဘ၀သိကၡာ...
ငါ... ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ပါလား။
ခ်စ္သူေရ
ကိုယ့္ကိုခြင့္မလႊတ္လိုက္ပါနဲ႔။
